Na Kozetce z Oszustem – odcinek 2. Wielki powrót Davida.

Pamiętacie Davida z posta jakiś czas temu? Jeśli nie, to szybko nadróbcie zanim będziecie czytać dalej.

A teraz usiądźcie wygodnie i bawcie się dobrze!


Niedługo po wydarzeniach opisanych wcześniej, odezwał się do mnie znowu:

This image has an empty alt attribute; its file name is screenshot_20200803-001252_instagram.jpg
Widzicie tę pierwszą wiadomość? Chyba nie ogarnął, że już rozmawialiśmy
This image has an empty alt attribute; its file name is screenshot_20200803-001258_instagram.jpg

Tu nastąpiła dość długa i szalenie nudna dyskusja, na temat tego jak to biedakowi ciągle włamują się na konto i w związku z tym koniecznie muszę mu podać adres mailowy żebyśmy mogli dalej prowadzić rozmowy na hangoucie. Zrobimy fast-forward do momentu, kiedy przeszedł do konkretów:

Co za nudziarz, prawda? Postanowiłam więc troszkę ubarwić naszą konwersację.

Jak Wam się podoba mój pomysł?
David chyba się zirytował, więc postanowiłam iść za ciosem.

Brzmi na wkurzonego, nie? Ale pożycz od męża?? Oj kolega David chyba w nerwach przestał być ostrożny! Jestem przekonana, że w Podręczniku Internetowych Oszustów jest specjalny rozdział poświęcony zapobieganiu angażowaniu rodziny ofiary w te rozmowy. Wyobrażacie sobie faceta, który daje żonie kasę, żeby mogła wysłać ją jakiemuś gościowi poznanemu przez sieć?
No ale idźmy dalej:

Chyba trochę zaczął żałować, że się do mnie odezwał, nie sądzicie? Ale trzeba mu przyznać, że się nie poddaje tak łatwo. Bezzębna kobieta, która wdaje się w bójki uliczne i zarabia w kartkach na wódkę, a on dalej drąży temat. Zrobił się chyba nawet trochę podejrzliwy…

Naprawdę wczułam się w rolę!
Nie odpisał już tego dnia, więc sądziłam, że temat jest zamknięty, ale gdzie tam… Wrócił już dzień czy dwa później z nową strategią. Postanowił mnie tym razem brać na litość.

(Tak, jedną wiadomość tam skasował, pojęcia nie mam czemu).
Końcówkę chyba Wam daruję, bo jest to jakieś 8 screenów powtarzającego się na przemian please my friend, without you I’m nothing, ubarwionych smutnymi wspominkami o zmarłej żonie, upadającym biznesie i kuszącymi obietnicami odwiedzenia mnie w Polsce. W końcu stwierdziłam, że materiału na ten wpis mam aż nadto, więc zablokowałam.


Jak Wam się podobało?
Jeśli macie podobne przygody – wesołe lub smutne – odezwijcie się do mnie, chętnie je opiszę ku rozrywce albo ku przestrodze.

Rzuciliśmy wszystko i pojechaliśmy w Bieszczady

Zwracacie uwagę na pierwsze razy? Bo ja tak. Kiedyś mi przeszkadzało, że jako bardziej doświadczona związkowo niż Szalony Naukowiec, mam mniej pierwszych razów niż on, a tym samym: mamy ich mniej wspólnie. W sensie: takich pierwszych razów, kiedy przeżywamy razem coś nowego dla obojga – gdzie samo przeżycie jest nowością, a nie „tylko” towarzystwo. Jakiś czas się tym przejmowałam, potem trochę mi przeszło, ale nadal zwracam na to uwagę. A mówię o tym dlatego, że z okazji jego zbliżających się urodzin, zorganizowałam mężowi Urodzinową Wycieczkę-Niespodziankę w Bieszczady i to jest taki właśnie wspólny pierwszy raz, bo – wstyd się przyznać – jako dziecko wychowane przez miłośnika Tatr, nigdy wcześniej tu nie byłam! A szkoda. Bieszczady są przepiękne, a do tego znacznie mniej onieśmielające dla korposzczurka, który spędził ostatnie pół roku na Home Office.

Wyruszyliśmy w czwartek rano i po 15 byliśmy już na miejscu. Na bazę noclegową wybrałam dom gościnny położony nad jeziorem Myczkowskim, kilka kilometrów od Soliny. Dom posiadał piękny, duży ogród i zejście bezpośrednio do jeziora, a jego lokalizacja w oddaleniu od jakiejkolwiek innej zabudowy, gwarantowała na absolutną ciemność w nocy. Do tematu ciemności i tego co z niej wynika jeszcze wrócę.

Po szybkim rozpakowaniu się (nie wiem jak Wy, ale ja zawsze natychmiast po przyjeździe rozpakowuję walizkę, nawet jeśli mam być w danym miejscu tylko dwa dni) wybraliśmy się obejrzeć zaporę na Solinie. Mój mąż uwielbia tamy więc to była taka dodatkowa mini atrakcja. Zapora faktycznie jest imponująca, ale sama miejscowość Solina nieco nas rozczarowała, głównie ze względu na to, że gdy już do niej dotarliśmy w okolicach 17.30 prawie wszystko było pozamykane (od straganów z pamiątkami po budki z lodami, goframi, smażoną rybą itp), a całość sprawiała lekko opuszczone wrażenie. Dopiero dwa dni później mieliśmy okazję zobaczyć ją w pełnej turystycznej krasie, ale w tamtym momencie wieczorem, nawet się martwiłam, że nie znajdziemy miejsca na obiad. Na szczęście znaleźliśmy. Z racji tego, gdzie zaparkowaliśmy odbyliśmy tego dnia dwa spacery po zaporze: za dnia i w nocy.

W piątek wybraliśmy się na objazd Pętlą Bieszczadzką, a także weszliśmy na Połoninę Wetlińską. Planując ten wyjazd zakładałam, że udamy się na jakieś piesze wycieczki, ale ta Połonina przyszła mi do głowy dopiero na miejscu, trochę dzięki inspiracji naszej Pani Gospodyni (szkoda, gdybym wiedziała, że czekają nas takie wyprawy, zdecydowanie wziełabym inne buty). Całość zajęła nam jakieś 4 godziny, w sumie pokonaliśmy chyba z 500m w górę, a niektóre podejścia naprawdę boleśnie przypominały mi o tym, że pandemiczny tryb życia nie pozostaje bez wpływu na kondycję. No, ale było warto wypluć płuca, bo widoki na górze były niesamowite. Do tego pogoda udała nam się genialna, było słonecznie, a jednocześnie chłodno (jakieś 10 stopni w cieniu) i lekko (a czasami: bardzo) wietrznie – dla mnie warunki idealne do wdrapywania się pod górę.

Kiedy w końcu dotarliśmy do samochodu, byliśmy raczej zmęczeni, postanowiliśmy jednak dokończyć naszą pętlę bieszczadzką. Na koniec dnia zaserwowaliśmy sobie zasłużone posiłki i padliśmy.


W sobotę postanowiliśmy wysilać się nieco mniej, zwłaszcza, że mieliśmy też plany na noc, dlatego szukaliśmy jakiegoś krótszego szlaku. Średnio nam to wyszło, bo skończyło się trzema godzinami szybkiego marszu na szczyt Chryszczata. O ile ja zakochałam się w Połoninie, o tyle Kolega Małżonek zachwycił się ścieżką przez las, w okolicach Chryszczatej. Faktycznie szlak był przepiękny, mało uczęszczany, lekko dziki. Całą frajdę lekko psuły tylko czarne wizje związane ze znakiem, który napotkaliśmy po drodze…

Stargazing in Bieszczady, czyli czemu ciemność jest fajna

To zdjęcie może nie jest jakieś superimponujące, ale weźcie pod uwagę, że zostało zrobione w środku nocy komórką!


Jednym z powodów, dla których na Urodzinową Wyprawę-Niespodziankę, wybrałam właśnie Bieszczady jest całkowity brak zanieczyszczenia światłem w tym regionie, co oznacza, że noce są tu absolutnie czarne i umożliwia bardzo dobrą obserwację nocnego nieba. Kolega Małżonek, jak na Szalonego Naukowca przystało, uwielbia oglądać gwiazdy (i inne ciała niebieskie). Jak wspominałam na początku, nasze zakwaterowanie było położone na uboczu, z dala od jakichkolwiek miasteczek i osad, które generują światło, a także miało ogród. Te wszystkie okoliczności przyrody tworzyły doskonałe tło do prezentu urodzinowego:

tadaaam!

Tak więc poza zwiedzaniem okolicy, łażeniem po górach (prawie 50 tysięcy kroków w dwa dni!) jedzeniem żurku i golonki oraz piciem gorącej czekolady, spędzaliśmy wieczory gapiąc się w niebo. Poza sobotą, o której za moment, robiliśmy to właśnie w ogrodzie naszych gospodarzy. Niebo było widać genialnie nawet gołym okiem, a do tego dodatkowych wrażeń dostarczyły nam bardzo głośne ryki niosące się z drugiej strony jeziora… Najpierw pomyśleliśmy, że to niedźwiedzie! Mimo bezpiecznej odległości i dzielącej ans wody, ciarki przeszły mi po plecach. Na szczęście okazało się, że to żadne niedźwiedzie, a jelenie na rykowisku. Ach to bycie mieszczuchem…
Jak wspomniałam, na sobotę mieliśmy konkretne nocne plany: wzięliśmy udział w pokazie organizowanym przez Park Gwiezdnego Nieba Bieszczady, podczas którego przez 2h, uzbrojeni w lunetki astronomiczne, usadzeni na leżakach, oglądaliśmy Drogę Mleczną i uczyliśmy się rozpoznawać różne konstelacje. Pokaz odbywał się na Przełęczy Wyżniańskiej niedaleko szlaku na Połoninę Wetlińską. Wrażenie było niesamowite i niezapomniane, zwłaszcza, że przełęcz ta znajduje się na wysokości ok 900m, a temperatura w nocy wynosiła około 5-7°C. Ale było warto!

Niestety wszystko co dobre, szybko się kończy. Wyprawa w Bieszczady nie należy do wyjątków. Opuściliśmy to miejsce z silnym niedosytem i jeszcze silniejszym postanowieniem, że będziemy wracać regularnie.

Na Kozetce z Oszustem – Po drugiej stronie. Historia Asi.

Witajcie w kolejnym odcinku Kozetki! Dziś chciałabym przedstawić Wam Asię (imię zmienione), która napisała do mnie i zaproponowała, że podzieli się swoją historią. W przeciwieństwie do mojej poprzedniej rozmówczyni, która – można powiedzieć – uciekła oszustowi sprzed ołtarza, Asia nie tylko wyszła za Mahmouda, ale także pomogła mu sprowadzić się do Polski.
Tego, że Mahmoud okazał się oszustem i kanalią, zapewne już się domyśliliście (inaczej nie byłby bohaterem rozmowy w ramach tego cyklu), ale jeśli chcecie się dowiedzieć, jak cała historia się potoczyła, kiedy wyszło szydło z worka i czym to wszystko się skończyło: zapraszam do lektury. Uprzedzam, że historia, którą przeczytacie, może wywołać w Was różne emocje – we mnie na pewno poruszyła wiele strun, kiedy ją pisałam. Mam nadzieję, że podzielicie się swoimi przemyśleniami, ale proszę, róbcie to z szacunkiem dla Asi, która na pewno będzie czytać Wasze komentarze.


Asiu, przede wszystkim dziękuję ci, że się do mnie odezwałaś i że jesteś gotowa podzielić się swoimi doświadczeniami. Może na początek opowiesz nam, jak to się wszystko zaczęło?

Zapoznałam go na Badoo przez profil pracownicy mojej w pracy… sama go nie miałam. Podczas jednej z rutynowych kontroli w pracy, zauważyłam ze pisze z telefonu służbowego, jak się okazało na aplikacji Badoo. Nie skasowała jej, zostawiła w telefonie, następnego dnia miała wolne, a on zaczął pisać. Odpisałam i  tak się zaczęło. Nawet nie skojarzył z kim pisze, wyjaśniłam mu, ale jemu wcale to nie przeszkadzało. A ja to traktowałam jako zabawę. Potem przenieśliśmy się na Viber i Messengera. Świetnie mi się z nim rozmawiało… na każdy temat. Spędzał ze mną dużo czasu… był zabawny, zawsze wesoły, bez problemów z mega wielkim poczuciem humoru, zawsze myślący pozytywnie. Nawet mu nie przeszkadzało, że mój angielski był wtedy średni. Pochodził z dobrej rodziny…uporządkowanej, z wartościami. Tata oficer armii, siostra miała firmę kosmetyczną. On był managerem IT. Tak mówił.

Myślisz, ze kłamał?

Oczywiście. Ale nie do końca. Rzeczywiście pracował w IT, jego tata gdzieś tam kiedyś pracował w jakimś wywiadzie ale może z 15 lat temu. A siostra bawi się w sprzedaż na stronie internetowej, a nie „ma firmę” – coś jak Avon u nas.

Czyli podkoloryzował tu i tam…

Dokładnie. Dowiedział się, że ja jestem managerem, wiec nie mógł być gorszy. Tak go odebrałam. Trenował boks w Egipcie. Nagle pojawiłam się ja: manager z dobrą koleżanką, której były mąż ma znajomości w Europie w MMA. Był bardzo zainteresowany karierą w Polsce, więc byłam idealnym celem. Zadawałam mu różne pytania….mieszał się w odpowiedziach.

Nie wydawało Ci się to podejrzane?

Oczywiście, ale nie wierzyłam. Dawałam szansę i patrzyłam co dalej.

Mówisz, że był zainteresowany karierą w Polsce: narzekał na pracę w Egipcie i na Egipt?

Niezupełnie. Miał pracę, mówił dobrze o swoim kraju i życiu. Zmyliło mnie to. Zaproponowałam, że w takim razie ja będę w stanie zrezygnować z pracy i zostać w Egipcie.

Faktycznie brałaś pod uwagę przeprowadzkę do Egiptu, czy tylko go sprawdzałaś?

Sprawdzałam. A on nagle dostał propozycję pracy, rzekomo w Kuwejcie, wiec stwierdził, że musi wyjechać gdyż będziemy lepiej żyć. Myślę, że zrobił to dlatego, że ja od początku twierdziłam, że chcę żyć w Polsce. Dużo rozmawialiśmy, wybadał mnie a potem działał. Niby chciał jechać ze mną do tego Kuwejtu – wiedział że się nie zgodzę, bo to rygorystyczny kraj.

Opowiedz nam, jak rozwijała się ta znajomość. Poznaliście się przez Internet latem 2016 i co było dalej?

Zanim spotkałam go w realu minęło ok pół roku. W styczniu 2017 zobaczyliśmy się w Egipcie.

I potem często się widywaliście?

Co miesiąc leciałam na parę dni, nawet raz bez zapowiedzi – w celu sprawdzenia reakcji i zachowania.

Udało Ci się go na czymś przyłapać?

Nie, nie udało, był sam. Ale natychmiast wyszedł z psem, a jego telefon był ma Viberze zajęty. Później wszystko skasował.

Jak wyglądały te wasze spotkania?

Na pierwszym spotkaniu w styczniu, kiedy zabierał mnie z lotniska jakaś panienka na Viber wysłała mu buziaka. Stwierdził, że to stara znajomość, a dziewczyna zakochana i nie chce dać mu spokoju. Za pierwszym razem płacił za wszystko, ale tylko dwa dni. Potem spytał, czy kolejne dwa możemy zostać w domu, bo mu na życie nie starczy. Nie zapłaciłam za nic – zostaliśmy w domu.

W domu? Gdzie się zatrzymywaliście, u jego rodziny?

Rodzinę poznałam w dniu, kiedy braliśmy ślub, wcześniej tylko rozmawiałam na Messengerze z mamą i siostrą, bo ojciec znal tylko arabski. Zatrzymywaliśmy się w wynajmowanym przez niego mieszkaniu, w którym mieszkał. Przy pierwszym spotkaniu ja chciałam się zatrzymać w hotelu, ale on nalegał żebyśmy zostali w jego mieszkaniu. Również chciał seksu, ale nie dałam <śmiech>.

Jak przyjął odmowę?

Poszedł spać do drugiego pokoju obrażony. Ale rano przyszedł ze śniadaniem w normalnym nastroju, jakby nic się nie stało, nawet nie chciał o tym gadać – mówił ze jest nowy dzień. Właściwie z każdą rozmową tak było. Jak można nie rozmawiać o problemie? Nie można… a jego założenie było, że „było minęło”, nie wracamy dziś jest nowy dzień. Spływało po nim jak po kaczce.

Kolejne spotkania były w lutym i w marcu?

Tak. Drugie spotkanie: luty. Krytyczna sytuacja… ciągle brak gotówki po jednej wizycie na plaży. Był smutny, przygnębiony, rozczarowany. Zostawiłam mu 200$, szkoda mi się go zrobiło. W marcu zaczął strategię mówienia o pracy: że „shit szef”, że ekipa nie za bardzo, że chyba musi poszukać innej. I skupienie się na treningach, bo w międzyczasie zapisał się na trening MMA. Ja przyjeżdżam, a on mnie ciągnie na treningi. Poza tym był wiecznie zamyślony, w innym świecie. Jak wracałam do Polski, całe noce spędzał online na fb. Mówił ze spać nie może Innym razem, że to niemożliwe albo, że ktoś mu pisze wiadomość dlatego robi się online. Kłamał oczywiście jak się okazało później.

A wtedy w to uwierzyłaś?

Nie. Nie do końca. Były różne dziwne sytuacje. Prosiłam żeby zadzwonił, jak wychodzi z treningu. Nie zrobił tego. Zapytany, dlaczego, odpowiedział, że przecież gadaliśmy. Mówię, że na pewno nie ze mną, a on na to …. „aaaaa może z mama gadałem”. W międzyczasie jakaś kobieta była u niego w domu… pijana… kolejna „zakochana”. Pokazywał mi video.

I mimo tego wszystkiego poleciałaś znowu w kolejnym miesiącu?

Tak. W kwietniu byłam z przyjaciółką, która miała męża Egipcjanina. Znali się, odebrali nas wspólnie z lotniska. Oświadczył się na tym lotnisku w o obecności znajomej z którą byłam. Byłam  szczęśliwa… uwierzyłam że mnie kocha i chce dzielić życie.

Ten mąż przyjaciółki też się okazał oszustem?

Tak. Na lotnisku jego znajomy wziął mnie na bok i powiedział że Mahmoud rozmawiał z inną kobietą. Zapytałam o to – powiedział ze z siostrą.

Powiedział ci to ten sam znajomy, który oszukiwał Twoja koleżankę?

Tak.

Dziwne, ciekawe czemu to zrobił?

Oni się potem pokłócili, Mahmoud i jego kolega. Nie odzywali się do siebie, nie spędzaliśmy czasu razem. Jeden gadał na drugiego, a sam udawał porządnego.

I co było dalej?

Podczas mojej wizyty w kwietniu: nic specjalnego. Prosił żebym zostawiła mu pieniądze na wynajęcie mieszkania. Zostawiłam. A po moim powrocie do Polski stracił pracę. A raczej sam się zwolnił, bo miał problemy z szefem. Nie lubili się. Co ciekawe, szef po jego przylocie jego do Polski komentował mu zdjęcia na Facebooku – bardzo życzliwie, jakby się przyjaźnili.

A potem w maju wzięliście ślub i przy tej okazji poznałaś jego rodzinę, tak? Jak cię przyjęli?

Ślub w maju, tak. Rodzina mnie zaakceptowała, byli mili, nawet bardzo, troskliwi i opiekuńczy, czułam się jak księżniczka. Wcześniej miałam już kontakt miałam z mamą i siostrą. Po ślubie wróciłam do domu i  zaczęłam starać się o sprowadzenie go do Polski. Nalegałam też na wesele. Nie sprzeciwiał się… rodzinie musiał pokazać że to ślub z miłości a nie dla wizy.

Czyli myślisz, że ich tez oszukał?

Tak. Oszukał rodzinę również i to rodzina zapłaciła za wesele, nie on. On starał się wyłudzić pieniądze mówiąc że mama chora. Ale rodzina mówiła nie i że zapłacą.

A jak wam się układało po ślubie? Jak wyglądało wesele i podróż poślubna?

Wesele w Kairze, w wolnej przestrzeni: pięknie, romantycznie. Wesele w Egipcie przebiega podobnie do naszego, lecz bez alkoholu i panie bawią się razem, a panowie oddzielnie. Później miesiąc miodowy w Marsa Matruh, a tam znowu: jak wzięłam jego telefon do ręki… znowu pisanie z laskami… wszystko widziałam. Wyparł się, powiedział, że to kolega pisał z jego telefonu, nie on.
Potem sprawy urzędowe: załatwiałam ja w Polsce, on w Egipcie. Zostawiałam mu pieniądze. Nigdy nie miał. Od maja do sierpnia bez pracy. W tym okresie bawił się z kobietami: pisanie, zapraszanie do domu na wakacje pań z Europy. Moi znajomi spotkali go w barze z panią za rękę i z jakimiś dokumentami.

A skąd wiesz o tym pisaniu i zapraszaniu? Kiedy to odkryłaś?

Przejrzałam jego telefon. To było już po ślubie, ale jeszcze był w Egipcie.

Skonfrontowałaś go na temat tego, co znalazłaś?

Tak. Wyparł się: „to nie tak jak myślisz”.

Uwierzyłaś?

Pół na pół. Zawsze robił tak, abym wierzyła, ale rozum mówił, co innego. Później, na naszym miesiącu miodowym dowiedziałam się że zapraszał dziewczynę z Polski na seks trzy dni przed weselem. Ona mnie znalazła na Facebooku, opowiedziała wszystko, wysłała screeny rozmów. On się wyparł. Powiedział, że specjalnie to zrobił z zemsty, bo ona go kiedyś zostawiła i zaczęła spotykać się z innym. Mówił, że to wszystko było przed weselem, że teraz już będzie inny. Byłam już w ciąży więc… Uznałam, że jak to ściągnę do Polski to się zmieni: będzie dom, rodzina… Pomyślałam, że będzie ok.

Co jeszcze się działo przed jego przyjazdem do Polski?

Nic szczególnego. Zwykle narzekanie. Po weselu do lutego był w rodzinnym domu, bez pracy, chodził na treningi. Do lutego byłam u niego co miesiąc: kamuflował się świetnie. Kasował aplikacje, a kiedy wracałam do Polski pobierał na nowo: Badoo, Vk, Datezone i inne.

Skąd wiesz ze na nowo je pobierał i ich używał?

Zamontowałam mu aplikację. Wirusa, którego wysyła się za pośrednictwem wiadomości lub obrazka i dzięki niemu mamy podgląd w czyjś telefon. Więc widziałam wszystko. Poza tym kasował rozmowy, ale nie kasował polaczeń i historii.

Kiedy mu to zainstalowałaś?

Raz w Egipcie i drugi raz w Polsce.

A w Egipcie kiedy?

Na drugim spotkaniu.

I co odkryłaś?

Miał wiele aplikacji rożnego rodzaju, pisał z pannami, zapraszał je na sex, wyłudzał kasę, a jak nie chciały dać to straszył.

I robił to wszystko przed ślubem?

Tak. Kamuflował się wymyślając bajki w miarę wiarygodne. Na przykład: była znajoma, koleżanka z pracy, ktoś poprosił go o pomoc. Mówił, że to stare historie albo, że żartował, bo mu się nudzi, jak ja jestem w pracy. I o co ja w ogóle pytam? To nic, zwykle gadki, a ja mam problem. A skoro mam problem powinnam się leczyć. Zawsze, jak pytałam o coś, to mówił, że ja za dużo mówię. I jeszcze mówił, że to nie tak jak myślę, że muszę mu wierzyć i zaufać. Nie zagłębiał się w temat, zbywał mnie odpowiedziami.

A co Ty o tym myślałaś?

Ze kłamie… na bank… ale historie były w miarę dobre, uwierzyłam, bo pracował jako IT informatyk w hotelach, więc mówił, że ma kontakt z wieloma turystami.

I mimo to załatwiałaś papiery żeby go ściągnąć?

Tak. Miał dobrą rodzinę, uważałam że go zmienię, że nie możliwe, żeby taki był. Wierzyłam, że to jego praca i kontakty z turystami po prostu go zepsuły, że zgubił go ten świat, czułam że mogę go zmienić, jak się od tego wszystkiego odetnie.

I co było dalej? Ciężko go było go tu sprowadzić?

Nie, łatwo poszło, bezproblemowo. Przyleciał w lutym 2018. Jak załatwiałam dokumenty nie mógł się doczekać, popędzał, niecierpliwy był, nalegał. Mówił, że musimy być jak najszybciej razem. Trenował MMA w Egipcie, myślę, że dowiedział się że mam znajomości i mogę pomóc. Wykorzystał swoją szansę.

Myślisz, że traktował poważnie to MMA? Pomogłaś mu z tym?

Traktował to poważnie. Chciał zarobić kasę w Polsce, wiedział, że mam kontakty więc uważał, że mu pomogę. Nie pomogłam, bo to po przylocie do Polski stało się jego priorytetem. Czułam się, jak sponsor jego, a nie żona ani partnerka. Poza tym laski wokół niego dookoła – uznałam że nie warto. A z resztą jakby zrobił karierę MMA ściągnąłby do Polski rodzinę albo zgarnął kasę i wyjechał.

Rozumiem. Wróćmy jeszcze do lutego. Przyjechał i jak wyglądały początki waszego wspólnego życia?

Po przyjedzie do Polski od razu był obrażony, jeszcze na lotnisku. Spadł śnieg, byłam w ciąży: spóźniłam się 40 minut. Dla niego to wszystko nie było ważne, powinnam być o czasie. Kolejna rzecz: oczekiwał, że on będzie prowadzić auto, nie ja. W śnieg i mróz, bez doświadczenia w takich warunkach atmosferycznych. Nie ustąpiłam. Ja prowadziłam, a on był obrażony pół drogi. Poczuł się jak nie-mężczyzna – jakże kobieta może prowadzić auto, a facet obok. To było dla niego niewyobrażalne.

Trzy dni po przylocie nie był nawet zainteresowany miastem, niczym. 24h na dobę telefon i telewizja. Cztery dni później szukał miejsca na trening MMA. W ciąży w siódmym miesiącu musiałam z nim jeździć po klubach. Jak mówiłam, że się źle czuję, to był obrażony i mówił, że mu nie pomagam, nie wspieram itp. Interesował się tylko treningami i swoją karierą. Wymuszał na mnie różne rzeczy: ubrania nie ma, plecaka, butów na trening i tak dalej. Ale nie pomyślał, że za trzy miesiące będzie dziecko, które też nic nie ma, nawet łóżeczka. Ogarniałam wszystko sama – dosłownie wszystko.

Przyjechał bez żadnych oszczędności?

Nie. Miał 500 dolarów, które mi oddal, ale zaraz sobie odebrał.

Jak to?

Dał mi pieniądze, a za kilka dni trzeba było płacić za trening, suplementy, jego ubrania, mieszkanie, rachunki. Wiec, co z tego ze dał? Wydalam na niego dwa razy więcej. Zawsze używał tej metody (skutecznie), było to widać jak na tacy.

A powiedz, były problemy z kartą pobytu?

Nie, w sierpniu dostał.

Dopóki nie miał karty nie mógł pracować, a potem?

Kolega z Niemiec załatwił mu pracę w polskiej firmie. Pracował pól roku jako informatyk. Nie potrafił porozumieć się z zespołem, szef miał z nim problemy, takie same, jak ja w domu. Czyli że jest mądrzejszy, lepiej wie, lepiej rozumie. I chciał zarządzać jak manager. Nie potrafił wykonywać poleceń przełożonego, bo twierdził że tamten nie ma racji. Wszystko miało być tak jak on chce, a przełożony był głupi.

A jak wam się układało, jak już zaczął pracę?

Po dwóch miesiącach pracy wysłał 2000 zł do Egiptu, twierdził, że musi oddać za dokumenty, jakie szykował do Polski. Powiedziałam: „nie! Dziecko i dom są ważniejsze”. Obraził się, nazwał mnie materialistką i i tak wysłał. Mówił, że pieniądze są dla mnie najważniejsze. Wcześniej, zanim zaczął pracę, w lipcu zmarła jego mama. Zapłaciłam za całą podróż. Umówiliśmy się że będzie mi oddawał. A on wysłał 2000 zł do Egiptu. Ręce opadają
Zawsze słyszałam, że go nie wspieram. Ale jak? Finansowo. Zapewniłam mu start w Europie, stworzyłam dom za swoje pieniądze, zapewniłam mu normalne, godne życie, a on stwierdził, że go nie wspieram, bo mu rękawiczek ma trening za 200 zł nie kupiłam. Intercyzy też nie chciał podpisać. Mówił, że ma mieszkanie w Egipcie, jak przyjechał do Polski, prosiłam żebyśmy sprzedali. Nie zgodził się, bo rzekomo był problem z gruntem.

A powiedz, jak było z dzieckiem? Urodziło się w maju, prawda?

Tak w maju. Pomagał do sierpnia, dopóki nie zaczął pracy. W domu z dzieckiem był jak idealny mąż. Wszystko się zmieniło, jak zaczął pracę. Miał wszystko gdzieś, mówił że on pracuje i koniec. Po pracy jeździł na treningi, wracał o 23 albo później do domu. Pomagała mi moja rodzina w obowiązkach domowych. Dziecko musiało być cicho bo hrabia śpi. Mówił, że to jego dom, bo za niego płaci, więc mamy się podporządkować. Dziecko, które miało cztery czy sześć miesięcy, ma być cicho; może powinnam buzię jej zatkać, by pana nie obudzić, bo on ma pracę. Jak rano mama zakupy przyniosła to wyszedł z pokoju i kazał jej wyjść bo za głośno rozmawiamy, a on przecież śpi, bo on ma pracę.

Mówił że to jego dom, bo za niego płaci – i faktycznie póki pracował, utrzymywał dom?

Tak, oddawał całą wypłatę, ale za moment miał swoje potrzeby: suplementy za 1000 zł, trening za 150, dietetyk, ubrania, bo co chwilę niszczył. Miesięcznie kosztował ok 2,5 tysiąca, a zarabiał 4000, wiec w sumie oddawał mało. Drugie tyle dokładałam ja.

I co było dalej?

W listopadzie, pół roku po jego przyjeździe do Polski… policja u drzwi. Mąż oskarżony o gwałt. Spadlam z krzesła. Tak jeździł po pracy na treningi, że wylądował z dziwką w lesie. Nie zapłacił jej za usługi, wiec zemściła się na nim.

Jak on to tłumaczył?

„Pomyłka”… on nie chciał, to ja go do tego popchnęłam, stracił kontrolę itp. Chodził potem, jak w zegarku, skakał koło mnie jakbym była królową Polski, pomagał prawie we wszystkim. Ale nie trwało to długo: tylko dopóki nie wybaczyłam zdrady i nie zaczęłam normalnie z nim rozmawiać. A wybaczyłam tylko ze względu na dziecko.

Mówiłaś, że po pół roku stracił tę pracę: co było potem?

W lutym byłam w szpitalu. W tym samym czasie szef mu nie przedłużył umowy. Stracił tę pracę, bo nie potrafił się dogadać z zespołem i z szefem, był mądrzejszy nawet od prezesa. Jego szef kontaktował się ze mną wielokrotnie, prosił o wyjaśnienia sytuacji i jego zachowań, opowiadał mi wszystko, prosił żebym z nim porozmawiała. Irytował go strasznie [szefa – przyp. Oczko], nie dało rady z nim pracować, był bardzo trudny. Ale Mahmoud rozpowiedział swojej i mojej rodzinie, że szef zwolnił go, gdyż żona była w szpitalu, a on musiał zająć się nią i dzieckiem w domu. Zawsze wszystko przedstawiał tak, aby wszyscy mu wierzyli. Ale sorry nie ja – i to był jego problem. Nie lubił, jak o coś pytam, nie lubił się tłumaczyć. Twierdził, że nie będę go kontrolować.
Potem rok czasu spędził w domu, bez pracy, bez szukania – życie na lajcie. Żadna praca mu nie pasowała, nie była dobra dla niego. Telewizor, telefon i sofa. Kiedy nie miał pracy, owszem pomagał w domu, ale to było zawsze w zamian za coś. Czyli jeśli dałam na trening albo mu coś kupiłam, to odwdzięczył się np. zniesieniem wózka córki ma dół. Albo 3 dni pomagał, a później: „my love suplementy will finish”. Jedna wielka masakra. Ja szukałam mu pracy, on wchodził na aplikacje, pokazywał, że rzekomo szuka, ale to trwało może 5 min, a potem odpalał Facebooka i gale MMA. Ja wysyłałam CV, on zabawiał się z panienkami. Znajdowałam w plecaku ukryte numery telefonu.

I co wtedy robiłaś?

Rozmawiałam, ale zbywał mnie. Zwykle wymówką „To nie tak jak myślisz kochanie”.

Zajmował się dzieckiem?

Tak. Na swój sposób: wiedział wszystko lepiej niż lekarz i położna. Wszystko konsultował z rodziną w Egipcie, a oni zawsze mieli rację i on zawsze wiedział lepiej wszystko.

Kłóciliście się o to?

Tak. Bardzo. W ogóle były ciągłe kłótnie o wszystko, każdego dnia o coś: posiłki, czas, dziecko, spędzanie czasu itd.

Zdawałaś sobie z tych wszystkich różnic sprawę zanim za niego wyszłaś?

Tak. Znałam Egipt, wiedziałam co może mnie czekać. Obserwowałam. I nie myliłam się: te same sytuacje powtarzające się u wielu innych.

Zrobiłabyś to drugi raz?

Nie.

A co z tym oskarżeniem o gwałt? Była sprawa w sądzie?

Umorzyli, bo to był seks za pieniądze. Dziewczyna się zemściła bo nie chciał jej zapłacić.

Czyli zapłacił i wycofała oskarżenie?

Chyba tak. Miałam tylko protokół z policji, wiec raczej prawdy od niego się nie dowiem.  On powie prawdę, jak się pomyli.

Czy miał jeszcze potem jakąkolwiek pracę?

Rok nie pracował. Nie chciał iść do pracy dorywczej, bo on jest informatykiem. Utrzymywałam nas oboje. W styczniu tego roku rozpoczął pracę. Dałam mu na wszystko… na bilet, został ubrany itp. Dostał wypłatę i oddał tylko na opłaty bo stwierdził ze nie jest moim niewolnikiem. Wysyłał pieniądze do swojego kraju twierdząc ze musi oddać za dokumenty i za opłaty za wizę 8000 zł. Oszukiwał na pieniądze, wymyślał przeróżne rzeczy. Więc zobaczyłam tak naprawdę, jaki jest, jak pracę ma i jaki jest, jak jej nie ma.
Mieliśmy wiele… bardzo wiele sytuacji, które wskazywały, że jest tu tylko dla wizy… interesował się tylko swoimi sprawami i na sobie skupiał całą uwagę. Było to widać jak na talerzu.

I jak to się wszystko skończyło?

W lutym poprosiłam żeby opuścił dom. Podjęłam decyzję, miałam go dość. Zaczęłam też szukać przyczyn takiego zachowania: zapisałam się do różnych grup o związkach mieszanych, dla obcokrajowców i znalazłam odpowiedzi: zwykły toksyczny człowiek, manipulant zakłamany. Byłam jego wizą do Polski, a dziecko przepustką na zostanie w naszym kraju. Powiedziałam mu o tym i prosiłam żeby się wprowadził i żył sam, skoro nie żyje z nami. Odmówił. Powiedział, że nie wprowadzi się sam, bo będzie na niego, że to on zostawił rodzinny dom. Powiedział, że jak pokażę mu pozew rozwodowy, to się wyniesie.

Niestety padłam ofiara dobrego a nawet bardzo dobrego manipulanta. Lecz pomylił się. Miałam na studiach 2 lata psychologii, widać było, że jest toksyczny i włada wieloma technikami manipulacji. Oczekiwał, a nie dawał niczego w zamian. Zawsze, w każdej sprawie.

W lutym zaczęłam przygotowywać się do rozwodu, zgłosiłam sprawę do Urzędu Wojewódzkiego. Przerwał mi COVID-19

A złożyłaś pozew?

Tak.

On nadal z Toba mieszka?

Nie. Wyszedł w obecności policji w lipcu i uznał, że jak wyjdzie to nie wróci. I tak zrobił.

Dlaczego policji?

Codzienne kłótnie i awantury, któregoś dnia mnie popchnął. Wezwałam policję, więc kazali mu wyjść i się przewietrzyć. Uznał, że jak wyjdzie to nie wróci. Jego decyzja i słuszna, jak się okazało. Teraz jest spokój i cisza bez niego. Mózg mi odpoczął.

On teraz prowadzi życie jak w Egipcie. Zwykły pies na baby: jedna wychodzi z domu druga wchodzi. Ciągle dziwki dookoła, a przede mną zgrywa wielkiego muzułmanina. Wstyd. Jestem w trakcie rozwodu, pewnie zostanie jeszcze walka o dziecko, bo ja nie jestem muzułmanką, wiec według niego nie mogę dziecka mieć. Czyli pewnie to jeszcze nie koniec.

Kilka dni temu zadzwonił do mnie i pyta mnie, czy nie pożyczę mu auta, bo on ma trening w innym mieście i czy wezmę na siebie dla niego  telefon. I oczywiście jak nie dostał tego, czego chciał, mówi do mnie „f.ck yourself see you on court”. Mówi, że pochodzi z „hight level family”, wysoko postawionej rodziny, a jest dupkiem zwykłym, rodzina powinna wstydzić się za niego.

Myślisz ze będzie chciał odebrać Ci dziecko?

Dziecko, jak powtarzał, należy do rodziny, nie do mnie. Myślę że nie będzie próbował, ale zobaczymy. Czas pokaże.

Wow. Bardzo ciężka historia. Chciałbym żebyś mi jeszcze na koniec powiedziała, patrząc z dzisiejszej perspektywy na wszystko, co się wydarzyło: jakie były pierwsze sygnały alarmowe, co cię powinno było zaniepokoić?

Chwali się, że ma wszystko, że jest z bogatej i porządnej rodziny, mówi, że woli zostać w swoim kraju, ale dopiero po tym, jak cię doskonale pozna i będzie wiedział, że ty nie chcesz. Wyłudzenie od ciebie jak najwięcej informacji; brak pieniędzy – na początku ma, a później już nie; myślenie o sobie; brak rozwiązywania wspólnie problemów i brak powrotu do tematu, czyli drugi dzień koniec rozmowy – nowy dzień, problem znikł sam. Szybkość rozwoju związku; gniew obrażanie się, agresja jeśli nie chcesz czegoś dla niego zrobić; zmienność nastroju.

Aaaaa i jeszcze najważniejsza rzecz: brak reakcji na twoje problemy albo mówienie „Inshaallah” czyli „Bóg da”

A powiedz jeszcze. Jakbyś miała poradzić cos kobietom, które poznały kogoś przez Internet, to co byś powiedziała?

Patrzeć na czyny, nie słowa; real najlepszy… nigdy nie wiemy, kto jest po drugiej stronie; nigdy za wiele o sobie nie opowiadać; więcej słuchać i analizować; nie pokazywać całej ja; po prostu być czujnym. Oni zawsze czegoś chcą od ciebie, prędzej, czy później, wpędzają w poczucie winy, grają biednych i pokrzywdzonych. A my kobiety się litujemy – nie warto. Powinniśmy znać swoją wartość. A poza tym według Islamu żaden muzułmanin nie weźmie od kobiety nawet 1 zł, nie poprosi o pomoc. Trzeba poznać kulturę i oczy się otworzą – szczególnie jeśli chodzi o muzułmanów.

Jak to ujęłaś w naszej rozmowie, w moim przypadku to była jedna wielka kopalnia manipulacji w którą NIE udało mu się mnie wkręcić

No chyba trochę się udało skoro za niego wyszłaś i tyle czasu go utrzymywałaś/wspierałaś finansowo…

Noooooo niestety. Ważne ze zobaczyłam kim jest naprawdę. Lepiej późno niż wcale. Zostałam z nim tylko ze względu na dziecko, myślałam ze będzie inny. Ale niestety nie.

Na Kozetce z Oszustem – Po drugiej stronie

Po opublikowaniu dwóch poprzednich postów (KLIK i KLIK) na temat internetowych oszustów, otrzymałam trochę komentarzy wyrażających wątpliwości, czy ktokolwiek się w ogóle łapie na takie przekręty. Dlatego dziś w ramach Kozetki chciałabym Wam przedstawić drugą stronę medalu, czyli historię kobiety, która padła ofiarą wizowca-naciągacza. Moja imienniczka Basia odezwała się do mnie po ostatnim Kozetkowym wspisie i zgodziła się opowiedzieć swoją historię ku przestrodze.

Bardzo ci dziękuję, że zgodziłaś się podzielić swoją historią! Jestem przekonana, że w ten sposób mamy szansę uchronić kogoś przed poważnym życiowym zakrętem. Zacznijmy może od samego początku, czyli jak to się wszystko zaczęło?

Zaczęło się od tego że nigdy nie byłam kochana i doceniana. Czym jest rodzicielska duma i miłość dowiedziałam się dopiero gdy sama zostałam mamą. Czym jest miłość partnera? Wciąż nie wiem. Byłam niedowartościowaną kobietą, niekochaną, smutną… A kiedy go poznałam, dodatkowo nie byłam w najlepszej kondycji psychicznej: świeżo po rozwodzie z mężem, dla którego byłam nikim.

Więc gdy pojawił się ktoś, kto mówił, jaka jestem cudowna i wspaniała, to popłynęłam. Czy byłam głupia i naiwna? Na pewno nieszczęśliwa.

On pochodził z Indii – muzułmanin, mieszkający na Cyprze. Rozwiedziony z mieszkanką tego kraju, z kończącą się wizą [o tym jednak Basia przekonała się znacznie później]. Zaczepił mnie na Facebooku. To były zwykłe rozmowy typu: „hej, jak ci minął dzień?”

Czyli taki standard, mnóstwo kobiet (a przynajmniej moich czytelniczek) dostaje takie wiadomości.

Tylko, że to trwało długo, nie jak to bywa typowo: kilka dni czy tygodni i wyznania miłości. Dopiero po kilku miesiącach zaczęły się komplementy – nikt nigdy mnie nie komplementował, to była nowość. Lubiłam te rozmowy, cieszyłam się że używam języka angielskiego, poza tym on był kucharzem, więc coraz dłużej i więcej rozmawialiśmy o mojej pasji do gotowania i uwielbieniu dla kuchni indyjskiej. Nie wiem, kiedy nagle stał się kimś ważnym… Budował zaufanie pomalutku. Wydaje mi się, że wybadał, o czym marzę i moje marzenia wykorzystał do swoich celów. Był w tym cholernie dobry.

Basia i Hasan [imię zmienione] rozmawiali ze sobą jakieś półtora roku, coraz bardziej się do siebie zbliżając. Stopniowo zaczęli snuć plany na przyszłość: myśleli o założeniu wspólnego biznesu – indyjskiej restauracji w Polsce. Basia miała oszczędności, które była gotowa zainwestować:

Byłam po rozwodzie i bez pracy, więc w którymś momencie padł taki pomysł. To było bardzo naturalne i wtedy nie wzbudzało moich podejrzeń. I był to w sumie dobry pomysł. On szukał pracy, pracował w hotelu w restauracji, ja miałam oszczędności, powiedział, że mi pomoże, że razem będzie łatwiej.

Mówisz, że wtedy to nie wzbudziło twoich podejrzeń, ale teraz widzisz wszystko z innej perspektywy. Czy na tym etapie pojawiło się coś, co dziś określiłabyś jako sygnały alarmowe?

Pierwszy sygnał ostrzegawczy: ty robisz wszystko on nic, oprócz użalania się nad sobą. Mówi dużo o tym, że kocha i zrobiłby wszystko dla ciebie, no ale nie może. Ale jak już ty zrobisz swoją robotę to on ci wtedy gwiazdkę z nieba da.

Czyli oczekiwał, że to ty będziesz wykładać kasę?

Że wyłożę kasę, otworzę restaurację, załatwię mu pozwolenie na pracę. I weszłam w to. Machina ruszyła. Miejsce, wyposażenie – wszystko co było związane z restauracją robiłam ja sama, nikt mi nie pomagał. Był wynajęty lokal, wydzierżawiony sprzęt, papierkowa robota, etc…. ale termin wizy się kończył. Gdy nie dostałam pozwolenia na zatrudnienie go, a co za tym idzie: nie było mowy o wizie pracowniczej, zaczął nalegać na ślub. Naciskał, że jeśli go kocham, to powinnam za niego wyjść za mąż i wtedy on będzie mógł przylecieć do Polski, być ze mną i razem będziemy prowadzić restaurację. Nie byłam skora do małżeństwa, ale jeśli chciałam uchronić jego i zalążki restauracji musiałam zdecydować się na ślub.

Jednak do niego nie doszło. Dlaczego?

Nie dopełniłam wszystkich formalności. Nie jestem pewna czy całkiem świadomie i celowo, ale nie postarałam się na 100% załatwiając dokumenty. Myślę, że ostrzegła mnie wtedy intuicja. W każdym razie poleciałam, na miejscu udałam głupią blondynkę i wróciłam bez zmienionego stanu cywilnego. A on musiał wrócić do Indii.

Proponował ci żebyś z nim pojechała?

Tak, chciał żebym tam przyjechała, bo tylko tam mogliśmy wziąć ślub. Nie miał wizy więc nie mógł się stamtąd wydostać. I wtedy też pokazał swoją prawdziwą twarz.

I jak ona się objawiła?

Miał pretensje że nic nie robię, nalegał żebym przyjechała do Indii. Ja nie chciałam tam lecieć: taki wyjazd to kilka tygodni, a ja nie chciałam zostawiać dziecka, choć on na to naciskał. Poza tym nie ufałam mu aż tak i bałam się że nie wrócę. Poprosił mnie też wtedy o 3000 dolarów żeby opłacić kogoś kto pomógłby mu stamtąd wyjechać – ja nie zgodziłam się na wyjazd do Indii i ślub, więc próbował innych sposobów żeby wrócić do Europy.

Wysłałaś?

Tak. Wmanipulował mnie w poczucie winy. Wysyłał mi zdjęcia pokazujące w jakich warunkach żyje – czyli biedy. No i wysłałam. Wiem: głupio. Było minęło.

I faktycznie wykorzystał je żeby wrócić do Europy?

Nie. Jeszcze ze dwa lata temu gdzieś mnie odnalazł – nie wiem, jak bo Facebooka nie mam, a na Instagramie nie ma mojego imienia i nazwiska – i pisał że go oszukałam. Wnioskuję z tego, że utknął w Indiach. Czy znalazł kogoś innego i udało mu się wyjechać z Indii? Szczerze? Mam nadzieję, że nie.

Wracając jeszcze do twojego dziecka: jak on w ogóle przyjął informację o nim?

Bardzo dobrze, nie miał nic przeciwko. Deklarował, że będzie je kochał, wielbił i w ogóle. Oczywiście na końcu wyszło na to, że lepiej, żeby go jednak nie było, bo przez nie nie mogę przyjechać. Nalegał, żebym jednak je zostawiła i przyjechała. A ja jestem lwica, moje dziecko to moje życie, więc tu był już koniec dla mnie wszystkiego.

A jak to wyglądało z drugiej strony? Jak na wiadomość o twoich planach (kiedy jeszcze istniały) zareagowała twoja rodzina i przyjaciele?

Moja rodzina mówiła że zwariowałam, ale mieszkam na tyle daleko od nich, że się tym  nie przejmowałam. A przyjaciele byli przy mnie. To tacy przyjaciele z rodzaju na dobre i złe. Teraz czasem się z tego śmiejemy.

I nie mieli żadnych obiekcji, czy po prostu nic nie mówili?

Martwili się, czy nie będę cierpieć i czy nie zostanę oszukana, mówili bym się zastanowiła, przemyślała. Ale dla nich to było takie egzotyczne.  A ja się na Cyprze uczyłam się gotować, uczył mnie kucharz jednego z lepszych hoteli. To naprawdę wtedy nie wyglądało na typowe naciąganie.

Wspomniałaś wcześniej o pierwszym sygnale ostrzegawczym. Powtórzmy go dla przypomnienia:

ty robisz wszystko on nic, oprócz użalania się nad sobą. Mówi dużo o tym,że kocha i zrobiłby wszystko dla ciebie, no ale nie może.

Jakie jeszcze sygnały zauważyłaś?

Najważniejszy to chyba cała ” procedura ślubu”. Wtedy nic o tym nie wiedziałam, nie miałam pojęcia jakie są obowiązki muzułmanina względem przyszłej żony, jakie kobieta ma prawa – a są one inne niż w kulturze europejskiej. Gdybym wiedziała to wszystko co wiem teraz nie wydałabym ani złotówki. Teraz to bym się nawet upierała na ślub w meczecie i zadbała porządnie o siebie w kontrakcie. Nie brzmi to zbyt romantycznie… no ale trudno, lepiej żeby było pragmatycznie niż romantycznie i dramatycznie

Czyli niezależnie od ślubu cywilnego naciskałabyś na nikah i porządny kontrakt, jako coś co dowodziłoby jego intencji?

Tak. Jak kocha szczerze to się zgodzi. Jak nie… to coś kombinuje

Czy wtedy w ogóle wiedziałaś, że jest coś takiego jak nikah i kontrakt?

Nie miałam pojęcia, jak to wszystko działa.

A on był wierzący?

Tak. Chodziłam z nim nawet do meczetu

Na tyle, na ile znałaś jego i jego religijność, z dzisiejszej perspektywy, sądzisz, że to było dziwne, że nie wspomniał nic na temat ślubu religijnego?

Teraz tak. Wtedy myślałam, że jako chrześcijanka nie mogę. Opierałam się na tym, co on mówił, powiedział, że moglibyśmy, ale to jest skomplikowane, bo nie jestem muzułmanką. A ja nie mogłam znaleźć zbyt wielu informacji, nie mogłam znaleźć w Internecie jakichś konkretnych wskazówek. Nie było tylu blogów co teraz, nie mówiło się o tym tyle co teraz.

To prawda. Pamiętam, że jak ja się męczyłam ze swoim byłym, to w ogóle nic nie było na te tematy. I dlatego teraz robimy to co robimy. Żeby było.

No właśnie.

Masz jakieś rady dla kobiet, które zawierają takie potencjalnie romantyczne znajomości w sieci?

Przede wszystkim warto podkreślić że zawieranie znajomości przez Internet z obcokrajowcem jest obciążone możliwością bycia oszukaną. I że mimo wszystko trzeba mieć dystans. Wszystkiego nie da się przewidzieć i zaplanować, ale trzeba maksymalnie myśleć o sobie i swojej przyszłości. Nie zawsze też wszystko dzieje się szybko, na moim przykładzie widać że może trwać dwa lata, a pewnie są przypadki że i dłużej.

Po drugie: poznać rodzinę – chociaż to też niczego nie gwarantuje bo rodzina może pomagać w oszustwie. Dobrze jest też znać swoje prawa jako żona, poznać kulturę kraju z jakiej wywodzi się przyszły mąż.

Wiem! Wiem, o czym jeszcze trzeba koniecznie napisać! O szantażowaniu!

O szantażowaniu?

Jesteśmy dorośli, więc możemy o tym napisać. Wiadomo, że te internetowe znajomości przybierają różną formę. Sex online, fotki… Goście po jakimś czasie proszą o zdjęcia, coraz śmielsze, często nagie. A potem mogą szantażować, że kobieta ma zrobić to i to, bo inaczej on opublikują jej zdjęcie, wyśle do rodziny, przyjaciół… itd. Mnie to nie spotkało, dlatego nie bałam się skończyć tego wszystkiego – on nic na mnie nie miał. Ale coś podobnego zdarzyło się mojej koleżance. Facet wstawiał jej zdjęcia na portale.

Więc, jeśli już wysyłać to zdjęcia bez twarzy i znaków dzięki którym można by być rozpoznanym

Świetna i bardzo cenna rada, która zapewne przydałaby się też połowie nastolatek na świecie… Czy jest coś jeszcze na co uczuliłabyś inne kobiety?

Myślę że kobiety samotne, po rozstaniu są łatwiejsze do ” upolowania”. No wiesz: te niewierzące w siebie, swoje możliwości, z ciężką przeszłością. Wizja uratowania kogoś i miłości do grobowej deski jest kusząca. Poza tym jesteś tą jedną jedyną, wyjątkową, piękną, mądrą, tylko ty możesz mu pomóc – nikt inny… I tak wpadasz po uszy. I najczęściej wtedy nie słuchasz głosu rozsądku. Ani przyjaciół – bo co oni wiedzą, a ty przecież masz misję

Bardzo ciekawe! Ten aspekt ratowania nie przyszedł mi wcześniej do głowy.

A ja myślę że to ma duże znaczenie. Pomyśl: kobieta nagle jest potrzebna, niezbędna, czuje się doceniona i realnie może komuś pomóc, uratować. Szara myszka ratuje świat.

…a przynajmniej: mężczyznę który uratował ją od samotności

Oooo właśnie. I żyli razem długo i szczęśliwie

A propos „żyli długo i szczęśliwie”. Od tamtych wydarzeń minęło 8 lat. Ułożyłaś sobie życie?

Teraz znam swoją wartość. Jestem szczęśliwa i spełniam się w życiu. Moja historia to też historia, która pokazuje, że szczęście mamy w sobie a nie w innych: nasza siła jest w nas a nie w innych. Jesteśmy wyjątkowe, silne i cudowne nie dlatego że ktoś się nami interesuje, ale dlatego że jesteśmy wartością samą w sobie. Jesteśmy życiem, ostoją, pełnią. To nie mężczyzna nas definiuje, bo my jesteśmy definicją początku i końca. Mamy ogromną siłę która przez wieki była tłumiona.

Bardzo ładny wniosek na koniec. Jeszcze raz bardzo ci dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią!

 


Zanim skomentujesz, bardzo proszę: weź pod uwagę, że moja rozmówczyni dużo z siebie dała żeby podzielić się swoją historią i spróbować ustrzec inne kobiety przed sytuacją, której doświadczyła. Pamiętaj, że to ona jest tu ofiarą.


Jeśli też chciałabyś się podzielić swoją historią, możesz się ze mną skontaktować na Instagramie lub Facebooku, a w poprzednim poście, pod tekstem, jest też skrzynka kontaktowa, jeśli wolisz drogę mailową.

Idzie nowe

Nigdy nie lubiłam zmian, a już zwłaszcza takich dużych. Na przykład przeprowadziłam się tylko raz w życiu. To było prawie 8 lat temu, kiedy skończyłam studia, szkolenia, staże i wreszcie dostałam pracę, za której wykonywanie ktoś chciał mi zapłacić. Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam po podpisaniu umowy po okresie próbnym, było spakowanie się i wyniesienie od rodziców. Od tego czasu mieszkam tu gdzie mieszkam. Nie miałam wtedy za wiele pieniędzy więc też: pola manewru jeśli chodzi o wyposażenie – z resztą nie miałam nawet takiej potrzeby. Jako osoba dość pragmatyczna, dopóki coś nie było zepsute lub bardzo zniszczone i pełniło swoją funkcję, nie widziałam powodu żeby to wymieniać. Dlatego nie miałam najmniejszego problemu z zabraniem do nowego lokum swoich starych rzeczy jak np. biurka, które miałam od gimnazjum.

Fun fact: przez pierwszy okres od wyprowadzki byłam tak bardzo przyzwyczajona do koncepcji swojego pokoju, że de facto korzystałam tylko z jednego pomieszczenia (no i kuchni + łazienki). Dopiero po dobrych paru miesiącach zdecydowałam się wynieść telewizor z mojego pokoju sypialni do salonu i zaczęłam korzystać z obu.

I tak sobie żyłam najpierw sama, potem z kotem. Po trochę ponad roku w moim życiu pojawił się Szalony Naukowiec i – jak już może wiecie – dość szybko zaczęliśmy razem  pomieszkiwać. Oficjalnie zamieszkaliśmy razem 6 lat temu. I od tego czasu zaczęły się „problemy”, bo on – w przeciwieństwie do mnie – zmiany lubi, a w kwestii aranżacji wnętrz przywiązuje znacznie większą wagę do estetyki niż ja (wtedy). I ciągle mu coś nie pasowało. Zwłaszcza stara (antyczna wręcz) kanapa, która była w mojej rodzinie od ponad 100 lat i do której jestem bardzo przywiązana. Niewygodnie mu niby na niej (phi).
Przeprowadziliśmy przez te lata naprawdę wiele burzliwych dyskusji na ten temat. Zrobiliśmy kilka przemeblowań (muszę przyznać, że po każdym z nich mieszkanie wyglądało lepiej). Na którąś rocznicę wybraliśmy się do sklepu meblowego i kupiliśmy nowy stolik do kawy (oboje nienawidziliśmy starego) i dywan (o którym marzył mój jeszcze-wtedy-nie-mąż). Potem wyremontowaliśmy kuchnię, która zapewne lepiej znała poprzednich lokatorów niż nas. Ogólnie jednak stanowczo opierałam się zdecydowanej większości z jego feerii pomysłów wnętrzarskich. A potem, niecałe dwa lata temu, sprawa pokomplikowała się jeszcze bardziej, bo

pozwoliwszy włożyć sobie na palec obrączkę, trochę jakby straciłam swój ulubiony argument czyli „jak ci się tu nie podoba, to tam są drzwi”.

Innymi słowy, uznałam, że skoro teraz wszystko jest NASZE, a nie moje i jego, należy jednak nieco bardziej wziąć pod rozwagę jego potrzeby/oczekiwania.
Co było o tyle trudne, że żadne z nas tak naprawdę nie wiedziało już czego chce. Ja troszkę odeszłam od swojego skrajnego pragmatyzmu i zaczęłam przyznawać, że faktycznie parę rzeczy można by było zmienić. Szalony w myślach przestawiał ściany i zrywał podłogi. Jednocześnie coraz częściej zastanawialiśmy się, czy w ogóle chcemy tu zostać?

Tu mała dygresja: z oczywistych względów nie będę się wdawała w szczegóły, ale nasze mieszkanie jest położone w bardzo specyficznej lokalizacji, która ma kilka niezaprzeczalnych i bardzo dużych plusów oraz dwa czy trzy raczej upierdliwe minusy. A na dodatek niesamowicie uciążliwe towarzystwo pod podłogą, z którymi nie da się nic zrobić (wiem, próbowałam).

W związku z tym spędziliśmy całe MIESIĄCE wałkując te wszystkie tematy do oporu (i kłócąc się przy okazji wielokrotnie). Szukaliśmy deweloperów, oglądaliśmy plany mieszkań, przeczesywaliśmy rynek wtórny, zbieraliśmy informacje o kredytach, przeglądaliśmy oferty architektów wnętrz, obmierzaliśmy milion razy każdą ścianę naszego mieszkania, przeszukiwaliśmy strony sklepów z meblami, rysowaliśmy kolejne koncepcje rozmieszczenia mebli i tak dalej… Mówię Wam, trwało to wszystko razem dużo ponad rok.

I w końcu udało się! Podjęliśmy decyzję. Postanowiliśmy przeprowadzić Wielki Generalny Remont.  I właśnie w od września nasz plan zaczyna wchodzić w życie! Zdecydowaliśmy się skorzystać ze wsparcia architekta wnętrz i już za kilka dni zaczynamy prace nad projektem koncepcyjnym. Przez najbliższe miesiące będziemy się nurzać w kafelkach, tapetach, kanapach, półkach itp.: najpierw w sklepach i na wizualizacjach, a potem dosłownie. Więc jesień i zima będą ciekawe, ekscytujące, intensywne, a także zapewne mocno stresujące… Trzymajcie kciuki.