Kiedy miałam jakieś 10 lat, moi rodzice przystąpili do realizacji wieloletnich marzeń o podróżach – zaczęliśmy zwiedzać Europę. Samochodem.
To były czasy, kiedy internet mieszkał tylko w komputerach stacjonarnych i to nie u każdego w domu (u nas na przykład nie), więc podróże planowało się z mapami, przewodnikami i książkami typu Hotele we Francji. Rezerwacji dokonywaliśmy faksem (!). Zjeździliśmy w ten sposób pół Francji, większość Włoch, kawałek Hiszpanii, spory fragment Niemiec i dużą część Austrii.
Ten okres zaszczepił we mnie miłość do podróży, uwielbienie dla map i planów miast oraz dogłębną niechęć do muzeów. Moi rodzice podeszli bowiem do programu turystycznego w sposób bardzo poważny i postanowili maksymalnie wyedukować i ukulturalnić swoją progeniturę. Zaliczaliśmy więc wszystkie ważniejsze muzea, zamki, katedry i inne monumenty historyczne.
Zazwyczaj jeździliśmy w długie, trzytygodniowe podróże podczas wakacji, ale kilka razy zdarzyły się też krótsze wyjazdy w okolicach długich weekendów – z racji tego, że wszystko odbywaliśmy samochodem, te ostatnie głównie do stosunkowo nieodległych stolic. W ten sposob pokochałam Wiedeń (który już zawsze będzie mi się kojarzył z ponczem i moim pierwszym płaszczykiem, który kupiłam właśnie tam). I tak właśnie poznałam Paryż.
Byliśmy tam 2 lub 3 razy. Rodzice przeciągnęli mnie po całym Luwrze (meh), muzeum d’Orsay (impresjonim przynajmniej mi się spodobał), Wersalu, i paru innych muzeach, których nie pamiętam nawet z nazwy. Byliśmy też w Givenry, które było fantastycznie piękne! W Disneylandzie z kolei NIE byliśmy – to przeciez infantylizm, dziecinada i strata czasu.
Właśnie w Paryżu po raz pierwszy poznałam świat multi-kulti. Te wszystkie inne odcienie skóry, faktury włosów i ubrania wszędzie dookoła! Byłam zafascynowana i uwielbiałam jeździć paryskim metrem.
I tak na podróżach i zwiedzaniu z rodzicami upłynęły mi kolejne wakacje podstawówki, gimnazjum (z jedną przerwą z powodów medycznych) i liceum. Potem poszłam na studia, poznałam chłopaka i stwierdziłam, że dość tego. Kiedy jesienią rodzice zaczęli planować wypad do Paryża na kwiecień, odmówiłam udziału. Przecież byłam tam już dość razy, więc bez przesady, nie ma się czym ekscytować. Wolę zostać sama w domu i spędzać czas z moim facetem.
I wtedy właśnie los postanowił mi zagrać na nosie i pokazać, że Paryża nie należy lekceważyć: mój ówczesny chłopak, postanowił się tam przeprowadzić! I tak właśnie, moi rodzice spedzili tydzień w tym samym mieście co on, a ja: sama w domu.
Od tego czasu Paryż na stałe zawitał w centrum mojej uwagi. W następne wakacje, dostałam od rodziców kilkudniową wycieczkę właśnie do niego (w trakcie kolejnych wspólnych wakacji, tym razem w dolinę Loary) w prezencie za dobre wyniki na studiach. W międzyczasie zaczęłam się intensywnie uczyć francuskiego (który co prawda miałam przez 3 lata w liceum, ale zdążyłam całkiem zapomnieć) i planować przeprowadzkę po studiach. Przez kolejne dwa lata odkładałam całe kieszonkowe i stypendium naukowe, żeby potem w wakacje (oczywiście dofinansowana przez niezastąpionych rodziców) udać się na miesięczny kurs językowy w paryskim Instytucie Francuskiego.
W ten sposób miałam okazję pomieszkać w Paryżu – i to dwa razy. Tylko po miesiącu, ale i tak się liczy.
Doswiadczenie, które zamiast mnie zachwycić, jak Emily, zdecydowanie popsuło moją relację z tym miastem. Wszystko z racji toksycznego jeszcze-wtedy-nie-ex z którym naturalnie wiązały się te wyjazdy.
Pominę dzisiaj szczegóły, powiem tylko, że każdy kolejny pobyt był gorszy, a moje złe samopoczucie w tamtej rekacji przeniosło się na niechęć do Paryża.
Kiedy 11 lat temu się rozstaliśmy (o czym mogliście przeczytać we wpisie https://jednookonamaroko.com/2021/06/25/a-jedenascie-lat-temu/), myślałam, że już nigdy nie będę musiała mieć nic wspólnego z tym miastem, krajem i językiem.
Ironia losu, bo 3 lata później, poznałam swojego marokańskiego Księcia z Bajki (sorry Maja, obiecuję, że nie będę używała nazywała go tak za często) i w ten sposób francuski zagościł w moim życiu ponownie. A kilka lat później, gdy moja najmłodsza szwagierka rozpoczęła tu studia – dołączył i Paryż.
Gdy po ponad 5 latach przerwy zaczęliśmy odbudowywać naszą znajomość, podeszłam do niego dość niechętnie. Źle mi się kojarzył, stwierdziłam, że jest przereklamowany i w ogóle, przecież ja tu mieszkałam, więc bez przesady. Z resztą nie było anibpotrzeby ani okazji żeby cos tu zmieniać. Wpadliśmy z Szalonym Naukowcem z krótką wizytą raz czy dwa, ale sami wiecie: to bardzo drogie miasto, zakwaterowanie kosztuje krocie. Akademik młodszej siostry nie nadawał się do przyjmowania gości, a ile razy można się zwalać na głowę parze znajomych?
Teraz jednak moja młodziutka Szwagierka jest już pełnowymiarową, poważną Panią Inżynier, mieszka tu na stałe, jest o krok od naturalizacji i nie zamierza się stąd ruszać. W związku z czym my mamy wygodną, sympatyczną i łatwo dostępną bazę blisko lotniska i 30min od centrum. Wygląda na to, że Paryż i ja, będziemy się często widywać.
A po ostatniej wizycie i 100 tysiącach kroków zrobionych po jego ulicach w ciagu 4 dni (być może wiecej niż w ciagu jednego z tamtych pamiętnych miesięcy) dziś muszę stwierdzić, że po 11 latach przerwy, znowu naprawdę zaczęłam lubić to miasto.
Jedno Oko Na Maroko 